Pernod

Geneza Absyntu

Stworzenie absyntu przypisuje się siostrom Henroid z Couvert w Szwajcarii, które opracowały eliksir z roślin, które znalazły w górach. Dalszą popularność absynt zawdzięcza dr Pierrowi Ordinare, który jeździł po okolicach i sprzedawał opatentowany lek zwany ''eliksir absynt''. 

Po śmierci doktora Ordinare, receptura została udoskonalona przez jego dwie siostry. W kolejnych latach eliksir trafił w ręce biznesmena Majora Dubied, który dostrzegł potencjał sprzedaży likieru w celach pozaleczniczych. Ze względu na niskie umiejętności gorzelnicze, Major Dubied wynajął w 1798 roku, 21-letniego Henriego-Luisa Pernod, do pomocy w stworzeniu małej gorzelni absyntu. Dobrze prosperująca firma pozwala Henriemu-Luisowi na otwarcie własnej gorzelni „Pernod Fils” w Pontarlier we Francji(1805).

Historia Pernod Fils

Po śmierci swojej żony Henri-Louis Pernod w 1807 roku ożenił się 

z córką Majora Dubied, Emelie. Z ich miłości narodził się syn Ludwik, który dorastał pracując z ojcem w gorzelni. Pernod chcąc rozszerzyć dystrybucję, podzielił rynek między Ludwika i Eduarda, syna z pierwszego małżeństwa.
Tak więc Eduard podjął ekspansję na Stany Zjednoczone, a Ludwik wspomagał działanie we Francji i koloniach francuskich. Do roku 1840 podwojono zyski. 

W 1850 roku umarł Henri-Louis Pernod. 5 lat później główny zakład został przejęty przez jego wnuków, którzy doprowadzili do abstyntowego boom
na przełomie XIX i XX wieku. W roku Pernod kupił destylarnię Suze
w Paryżu, w 1872 powstała Distillerie Hémard w Montreui (okolice Paryża),
a rok pozniej Société Pernod Père & Fils w Avignon. Absynt zyskał tak oszałamiającą popularność głównie dzięki halucynogennym właściwościom,
w związku z czym w roku 1915 roku zakazano jego produkcji, co doprowadziło do zamknięcia spółki Pernod Fils. Reaktywowano ją 5 lat później, gdy zalegalizowano przepis na alkohol znany dziś jako pastis. 

W międzyczasie powstał spór rodzinny o nową nazwę gorzelni.
Finalnie 4 grudnia 1928 roku dochodzi do połączenia gorzelni Pontarlier, Avignon, Montreui pod nazwą Les Establissements Pernod (Pernod Pokoju). 

Produkty

W 1938 roku powstaje Pernod 45, a w 1951 powstaje Pernod 51, przemianowany później na Pastis 51. Ten ostatni stał się wiodącą marką firmy. W 1975 roku Jean Hémard (prezes Pernod) i Paul Ricard (przewodniczący Ricard) utworzyli grupę Pernod Ricard. W 200-lecie istnienia firmy reaktywowano abstynt Pernod.

Pernod Absinthe- wzorowany na prawzorze z 1805 roku, dlatego też ma 68% alk. Produkowany poprzez destylacje piołunu,anyżu, kopru włoskiego, hyzopu i innych ziół. Recznie butelkowany, korkowany i oklejany.

Pernod Pastis 40%- delikatny smak z nutami anyżu, kolendry i mięty. Anyż pochodzi 
z południowych prowincji Chin i północy Wietnamu. Szczególnie ceniony za swą świeżość i lecznicze działanie na przewód pokarmowy. Złota barwa, butelkowany wyłącznie w Marsylii.

Pastis 51 (45%) -wyselekcjonowana kombinacja naturalnych aromatów: orzechy kola z Afryki, anyż z Chin czy Wietnamu, lukrecji, roślin aromatycznych 
z Prowansji. Wyjątkowy owocowy i lekki smak.

Galliano

Ten znakomity włoski likier powstał w roku 1896 w Livorno za sprawą toskańskiego gorzelnika Arturo Vaccari. Jego produkt miał być symbolem wyjątkowego ''Spirito Italiano'', dlatego też nazwa pochodzi od nazwiska legendarnego majora Giuseppe Galliano, dowódcy armii włoskiej
z końca XIX wieku. Dowodząc swoim oddziałem podczas wojen kolonialnych
w Afryce, rozgromił 40-tysięczną armię, mając po swojej stronie zaledwie dwutysięczny oddział. Złoty kolor symbolizuje Gorączkę Złota i miał przypominać dziesiątkom tysięcy Włochów 'za oceanem' o Italii. Kształt butelki nawiązuje do romańskich kolumien. Początkowo produkcja była wyłącznie krajowa, jednak dzięki podróżnikom dotarł do wielu zakątków świata.

W skład Galliano wchodzi 30 wyselekcjonowanych śródziemnomorskich oraz egzotycznych ziół, roślin, korzeni, kor, przypraw i ziaren kwiatów. Są to m.in. anyż, lawenda, jałowiec, mięta, vanilia, cynamon, cytrusy i imbir. Wszystkie składniki podlegają 7-krotnemu naparowi oraz 6-krotnej destylacji.

Galliano L'autentico-intensywnie złocisty kolor z odcieniem zieleni,
delikatny słodki smak z nutą anyżku i vanilii (alk. 42,3%)

Unicum

Twórcą tego ziołowego likieru był nadworny medyk Józefa III Habsburga,
Józef Zwack. Podczas degustacji leczniczego likieru, w roku 1790, monarcha wykrzyknął "Das ist ein unicum!!!" (to jest wyjątkowe!!!).

Masowa produkcja została rozpoczęta dopiero przez spadkobierców, w roku 1840
w Peszcie. Przerwę produkcji Unicum spowodowała II Wojna Światowa. Firma została wcielona do państwa,
 a rodzina wraz z drogocennym przepisem uciekła do Włoch, gdzie wznowili produkcję ziołowego specjału. Równocześnie w pierwotnym miejscu powstawała mizerna podróbka likieru.
Po wyzwoleniu narodu węgierskiego spod panowania komunistów, stare zakłady zostały wykupione od państwa przez czwarte pokolenie rodziny Zwack.

W skład węgierskiego trunku, znanego od ponad 200 lat, wchodzi ponad
40 gatunków ręcznie zbieranych ziół ze wszystkich zakątków świata. Część z nich poddaje się maceracji przez 30 dni, a pozostałe są destylowane.
Po zmieszaniu, otrzymany ekstrakt leżakuje przez 6 miesięcy w dębowych beczkach.

Unicum charakteryzuje się w pełni zrównoważonym słodko-gorzkim ziołowym smakiem z delikatną nutą pomarańczy. Złotobrązowy trunek o oleistej konsystencji finiszuje na podniebieniu przez długi czas... Okrągła butelka opatrzona jest krzyżem św Stefana.
Reasumując 'Unicum' jest jak najbardziej trafnym określeniem charakteryzującym ten wyjątkowy trunek.

Tekst opracowany w oparciu o informacje zawarte w książce Domine Andre "Alkohole Świata", wyd. Firma Księgarska Jacek i Krzysztof Olesiejuk – Inwestycje, 2009.

Chartreuse

Historia

W roku 1605, dowódca artylerii Henryka IV, Francoise Hannibal d'Estrśe przekazał zakonnikom z kartuzji Vauvert w Paryżu rękopis zawierający przepis na „eliksir długiego życia". Klasztor ten już nie istnieje, znajdował się on
w miejscu, gdzie dziś wznosi się budynek Senatu.
Po wielu eksperymentach receptura owego eliksiru została ostatecznie opracowana przez brata Hieronima Mubeca w klasztorze Grande Chartreuse (Wielkiej Kartuzji) w roku 1737.

Destylacja

Przygotowanie likierów Chartreuse rozpoczyna się w jednaj z sal klasztoru Grande Chartreuse (Wielka Kartuzja), gdzie dwóch braci przygotowuje mieszankę 130 roślin i ziół, które następnie przewozi się do Voiron.
Na pierwszym piętrze destylarni owa mieszanka zostaje podzielona na kilka partii, które ulegają maceracji w alkoholu 96°. Nikt poza kartuzami nie ma wstępu do tej sali. Otrzymany w procesie maceracji ekstrakt zostaje przelany do alembików przez rury umieszczone w suficie. Zaczyna się destylacja,
która trwa 8 godzin. Od XIX wieku zakonnicy używają alembików miedzianych, które znajdują się w tej sali. Są one nadal wykorzystywane do destylacji niektórych serii likierów oraz do doświadczeń.
W naszych czasach znaczna część destylacji odbywa się w dwóch alembikach ze stali nierdzewnej. Zostały one opracowane i wyprodukowane specjalnie dla kartuzów; pozwalają na stałą kontrolę wszystkich faz destylacji. Dzięki nowoczesnym technikom komputerowym zakonnicy mogą czuwać nad procesem produkcji nie opuszczając klasztoru, co pozwala im na życie
w milczeniu i samotności, które wybrali. 

Po destylacji likier starzeje się przez wiele lat w piwnicach, a następnie jest przelewany do butelek na zautomatyzowanej linii butelkowania zanajdującej się nad piwnicami. W końcu gotowy likier jest wysyłany do Francji i około stu innych krajów.

Piwnice Chartreuse

Te największe na świecie piwnice (164 metry długości) przeznaczone są do starzenia się likierów. 

Zostały zbudowane w roku 1860, a następnie powiększone w roku 1966. Likier Chartreuse starzeje się przez wiele lat w beczkach z drewna dębowego pochodzącego z Rosji, Węgier lub Francji.

Tabliczki umieszczone na każdej z beczek zawierają kilka informacji: litera 'V' oznacza likier Chartreuse zielony;
'J' - Chartreuse żółty; cyfry po prawej określają procentową zawartość alkoholu, a poniżej - objętość
w hektolitrach.




Produkty 

Chartreuse Verte (1764)- zielony - 55°wytrawny, wyrazisty likier ziołowy.Intensywny smak i aromat. Zielona barwa jest naturalna, 
pochodzi od chlorofilu. 

Chartreuse Jaune (1838)- żółty - nieco delikatniejszy, słodszy-40°.
Naturalna barwa pochodząca od szafranu.

Chartreuse 1605 - został stworzony w roku 2005 z okazji 400 rocznicy przekazania rękopisu kartuzom.

Liqueur du 9e Centenaire - cechuje się takimi samymi walorami, co likier zielony, 
ale jest nieco delikatniejszy - 47°. Likier ten został stworzony z okazji 900 rocznicy fundacji klasztoru.

Tekst opracowany w oparciu o broszury informacyjne Chartreuse Diffusion w Voiron.